Kan een perfectionist ook gelukkig zijn?

Ik dacht altijd van niet. Zelf ben ik he-le-maal geen perfectionist tot grote ergernis van Hans, mijn perfectionistische, gedetailleerde en altijd opgeruimde (in de letterlijke zin van het woord) echtgenoot. Ik zie dagelijks hoe mijn ene perfectionistische dochter het veel lastiger lijkt te hebben dan de andere dochter. De ‘andere’ dochter en ik leven er maar een beetje op los; lukt iets niet? Beginnen we toch aan iets nieuws. Echte doeners zijn wij, altijd zin in het volgende project. Natuurlijk willen we het goed doen, kwaliteit leveren maar hé die Wet van Pareto is er niet voor niets! Hoppa én weer door.

Ik begréép het eigenlijk ook nooit zo goed. Als ik Hans vroeg (dat dan weer wel, tot mijn grote schande kan ik dat niet zelf) of hij iets aan een muur wilde ophangen bleek dat een enorm project te worden. Zo’n project dat we uiteindelijk lege muren hadden zeg maar. En ik maar roepen op de achtergrond: “RAM die spijker er toch in!” Maar, áls er dan wat uitkomt is het ook wel heel mooi en goed. Hans volgt een recept en lékker dat het wordt! En op het moment dát er dan wat hangt aan die muur hangt het helemaal perfect in het midden. Maar de worsteling die er aan vooraf gaat! Een zichtbare martelgang om tot output te komen bij die perfectionisten. En dus had ik zo een beetje mijn eigen conclusie getrokken. Van perfectionisme kun je behoorlijk ongelukkig worden.

Lawrence Burns. Auteur van: “Autonomy The quest to build the driverless car.”

Tot ik de onderzoeken van prof. Lawrence Burns tegen kwam. Een wetenschapper die hier, door vele onderzoeken, gefundeerd iets zinnigs over te zeggen heeft in plaats van mijn geïrriteerde, beste stuurlui staan aan wal, geroep. En wat blijkt, er zijn twee typen perfectionisten. Recent onderzoek wijst uit dat er negatieve en positieve perfectionisten zijn en afhankelijk tot welk type je hoort kun je, óók als perfectionist, gelukkig zijn. De ’negatieve’ hebben meer moeite om te falen en hebben een aanhoudende ongerustheid om door anderen negatief te worden beoordeeld. De positieve perfectionist ervaren positieve bekrachtiging door hun omgeving wat hen helpt met het (perfectionistische) streven naar hun doelen.

Maar er is hoop; Je wordt namelijk niet geboren als perfectionist! Een beetje omgevingsinvloeden en een beetje aanleg kunnen jou tot een perfectionist hebben gemaakt. Prima! Je hebt hoge kwaliteitseisen en je gaat niet over één nacht ijs, je bedenkt een strategie en gaat (uiteindelijk) over tot het realiseren van je plannen. Maar om er gelukkig mee te kunnen worden is de crux om dat te doen met de mindset van enthousiasme en het willen nastreven van je doelen. Houd je idealen voor ogen en vier je blunders. Vraag je collega’s om wat hulp zodat je je plannen niet eindeloos in je hoofd blijft perfectioneren. Die 80/20 regel is er niet voor niets! Sterker nog: als iemand commentaar heeft kun je refereren aan het Pareto principe. BAM! Uhhh de watte?

Het Pareto principe

De raad van prof. Lawrence Burns voor je moeilijke perfectionistische momenten? Vier je triomfen en sta niet te lang stil bij nederlagen. Bedenk een andere aanpak en probeer het opnieuw. (Hoewel cliché maar wel een wijze raad): gelukkig zijn is een reis en geen eindbestemming.

Mijn advies? ram die spijker er gewoon lekker in. Hoppa én weer door!

Succes.